یاد باد آن روز کز لب بوی جان می آمدت

خط بسوی خاور از هندوستان می آمدت

هر زمان از قلب عقرب کوکبی می تافتت

هر نفس سنبل نقاب ارغوان می آمدت

چون خدنگ چشم جادو می نهادی در کمان

ناوک مژگان یکایک برنشان می آمدت

چون ز باغ عارضت هر دم بهاری می شکفت

هر زمان مرغی بطرف گلستان می آمدت

در چمن هر دم که چون عرعر خرامان می شدی

خنده بر بالای سرو بوستان می آمدت

چون جهان را برخ آرام جان می آمدی

از جهان جان ندا جان و جهان می آمدت

در تکلم لعل شیرینت چو می شد در فشان

چشمه های آب حیوان از دهان می آمدت

چون میان بوستان از دوستان رفتی سخن

گاه گاهی نام خواجو بر زبان می آمدت